Ο Γιάννης Καρασίμας γεννήθηκε το 1931 στο Μεσολόγγι. Οι γονείς του ήταν ο Αθανάσιος και η Αναστασία Καρασίμα που κατάγονταν από την Αράχοβα Ναυπακτίας. Ήταν το τέταρτο και τελευταίο παιδί της οικογένειας.
Πέθανε από νεφρική ανεπάρκεια στις 28 του Απρίλη του 1953. Ήταν μόλις 22 χρόνων.
Το ποιητικό του ταλέντο ανέτειλε πολύ νωρίς. Μαθητής της Στ΄Γυμνασίου λαμβάνει μέρος σε διαγωνισμό του Τμήματος Γραμμάτων και Τεχνών του ΟΗΕ στην έκθεση με θέμα: " Μόνοι μας χτίζουμε καινούργιο κόσμο" Η έκθεσή του ήταν η καλύτερη που γράφτηκε από όλα τα Γυμνάσια της χώρας και προτάθηκε να σταλεί στην ΟΥΝΕΣΚΟ παίρνοντας μάλιστα αμοιβή 250$. Ο νεαρός Καρασίμας τεχνίτης του λόγου ήδη από τα εφηβικά του χρόνια τελείωσε την έκθεση με τούτο το ποίημα:
Ύμνος στην ΟΥΝΕΣΚΟ
Ο λόγος είναι δύναμη κι είναι σκοπός ιδέα
Υψος και νόμος κι ουρανός κι αφέντης στα μεγάλα
Νιόβγαλτη κι αστραποβολείς θεά και με γητεύεις
Ενας θεός καταλύτης στ' άδεια και στα χυδαία
Στ΄ άφθαρτο μεγαλείο σου φτωχοί προσκυνητάδες
Κόσμοι, αγάλματα, ναοί, νύμφες, θεοί κι ακόμα
Ολα τα λέει στον ύμνο του της Αθηνάς το στόμα
Όσοι τον γνώρισαν ανεπιφύλακτα δηλώνουν ότι σαν άνθρωπο τον διέκρινε η ανωτερότητα, σαν συνάνθρωπο η βαθιά συμπόνια και σαν μαθητή η μεγαλοφυΐα.
Στις γυμνασιακές του σπουδές υπήρξε άριστος. Οι καθηγητές του μιλούσαν με ενθουσιασμό γι' αυτόν, πιστεύοντας ότι κάποια μέρα θα λάμψει στο λογοτεχνικό στερέωμα. Δυστυχώς όμως δεν πρόλαβε γιατί ανήκε σ' εκείνους τους άτυχους, που η αρρώστια δεν αφήνει να ολοκληρώσουν τα όνειρά τους
Το έργο του δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο, πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού το άστρο του έδυσε τόσο γρήγορα. Αριθμεί περίπου 100 ποιήματα, αποσπάσματα και σχεδιάσματα, ορισμένους αφορισμούς, λίγες επιστολές μια νουβέλα και περίπου 15 πεζά. Τη μέρα του θανάτου του χάθηκε .......... ένα τετράδιο 200 σελίδων με ποιήματα και πολλά πεζογραφήματα.
Η αρρώστια του στάθηκε πηγή πλούσιας έμπνευσης. Έτσι κατάντησε αυτοτιμωρούμενος σαν τον αθάνατο Γάλλο ποιητή Κάρολο Μπωντλαίρ. Ο Μεσολογγίτης ποιητής Μ. Λυμπεράκης, που γνώρισε τον Γιάννη Καρασίμα αρκετά χρόνια πριν πεθάνει στο λεσχίδιο του Μάκου Δέδε, διέκρινε την καταπληκτική ευκολία του στη σύνθεση στίχων, την απαισιοδοξία του που πήγαζε από τη στερημένη και σκληρή, λόγω της αρρώστιας ζωής του και τη γνώση ενός πολύ πρόωρου τέλους. Διέκρινε επίσης το βαθύ επιρεασμό του από τον ίδιο τον Παλαμά και τον Μπωντλαίρ.
Εκείνος έφυγε τον κέρδισε η αιωνιότητα Τα ποιήματά του όμως που είναι τα πνευματικά του παιδιά ό,τι πολυτιμότερο ο Γιάννης Καρασίμας άφησε πίσω του εκδόθηκαν το 2003 με τον τίτλο "Ορφανές Προσδοκίες" πενήντα χρόνια μετά το θάνατό του- όσα από αυτά μπόρεσε να συγκεντρώσει η οικογένειά του από φίλους και συμμαθητές του-από τη μοναδική εν ζωή τότε αδελφή του Χριστίνα Καρασίμα -Αραχωβίτη στη μνήμη του.Ποιήματα του Γιάννη Καρασίμα
ΣΤΟ ΚΑΠΗΛΕΙΟ
Με την εικόνα σου μπροστά
πάνω στο καπνισμένο τραπεζάκι
στου καπηλειού κάποια γωνιά
θλιμμένος καταπίνω ένα δάκρυ
Όλα τριγύρω αδιάφορα και ξένα
σκυμμένος το ποτήρι μου θωρώ
και στο ξανθό κρασί του βλέπω εσένα
κ' αλοίμονο να σε ξεχάσω δεν μπορώ
Σε βλέπω να ορθώνεσαι πανώρια
το σκοτεινό το καπηλειό γεμίζει φως
Σε λίγο χάνεσαι και φεύγεις χώρια
ωιμένα ήταν του κρασιού παιγνιδισμός
Ήταν του κρασιού ένα παιγνίδι
που μούφερε τον ταραγμένο λογισμό
Ήταν όραμα. Και τώρα αρχίζει
να στάζη στο κρασί δάκρυ θολό.
Όλοι τριγύρω με κοιτάζανε εμένα
άλλοι γελούν, κι άλλοι μιλάν πονετικά
κι ένας μου λέει με στοργή θλιμμένα
" Αγάπησες φτωχέ πραγματικά".
ΠΕΛΑΓΙΝΕΣ ΟΠΤΑΣΙΕΣ
Ξανθές νεράιδες του γιαλού
του Ποσειδώνα κόρες
νύφες θαλασσοστόλιστες
πανώριες ομορφιές
μπροστά μου σαν προβαίνετε
του δειλινού τις ώρες
από γαλάζιες χώρες
ξένες ακρογιαλιές
Ελάτε πάρτε με κι' εμέ
αντάμα με το κύμα
με του πελάου τον αφρό
σε μέρη μακρυσμένα
στο πλάνο σας βασίλειο
πλημμυρισμένο μύρα
σε αστροφώτιστα νησιά
κι αφροστεφανωμένα
Το μαγικό σας το χορό
αντίκρυσα μεγεμένος
σαν ονειροπαρμένος
πελαγινές ξωθιές
κάποιας ζωής αθώρητης
τις ξέγνοιαστες χαρές
Κι όταν θα ρθη το σούρουπο
φεύγετε πάτε πέρα
στ' απόκοσμα τα άντρα σας
νηρηΐδες ξανθωπές
χορεύοντας αφρόπλαστες
με λύρα τον αγέρα
σαν όνειρο πελαγινό γιομάτο ομορφιές
ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΣΟΥΡΟΥΠΟ
Μην είναι το προμήνυμα
τάχα της καταιγίδας
το φτεροκόπι των πουλιών
που τρέχουν τρομαγμένα
αποδιωγμένα άγρια
απ' τον σκληρό αγέρα;
Είν' του κρυφού μου του καυμού
το τρελοπαίξιμο
απάνω στα γυμνά κλαδιά
σαν παίρνει άγρια μορφή
του άπειρου του βάθους
σαν κάποια απεικόνηση
τις όλης πεθυμιάς μου .
--
Πετάν και οι θύμισες μαζί
στο δειλινό το κρύο
τρέχουνε βαριοίσκιοτες
στα πέλαγα του νού μου
κι αναταράζουν τους βυθούς
τους ποθοπλανταγμένους
και κλαιν' τα μάτια θλιβερά
κι οι κόσμοι της ψυχής μου
πε΄φτουνε ρεποθέμελα
μέσα στο ανεμοβρόχι
σ' ορίζοντες αιμάτινους
βωμούς ξεμακρυσμένους
και πάνωθε το βρόχινο
τουφθινοπώρου κλάμα
θρηνεί κι αυτό αντάμα
στους μαύρους στοχασμούς।
--
Κι απ' τα χλωμά ξερόφυλλα
που πέφτανε αγάλια
γροικώ τον κρότο τον ξηρό
στα βάθη της ψυχής μου
σαν το δειλό παράπονο
υπαρξεων που σβούνε
και παν για πάντα να χαθούν
στην απεραντοσύνη।
Κλαιν στο σκοτάδι οι στοχασμοί
κι όλα μαζί τους κλάινε.
Γιάννης Καρασίμα
Μην είναι το προμήνυμα
τάχα της καταιγίδας
το φτεροκόπι των πουλιών
που τρέχουν τρομαγμένα
αποδιωγμένα άγρια
απ' τον σκληρό αγέρα;
Είν' του κρυφού μου του καυμού
το τρελοπαίξιμο
απάνω στα γυμνά κλαδιά
σαν παίρνει άγρια μορφή
του άπειρου του βάθους
σαν κάποια απεικόνηση
τις όλης πεθυμιάς μου .
--
Πετάν και οι θύμισες μαζί
στο δειλινό το κρύο
τρέχουνε βαριοίσκιοτες
στα πέλαγα του νού μου
κι αναταράζουν τους βυθούς
τους ποθοπλανταγμένους
και κλαιν' τα μάτια θλιβερά
κι οι κόσμοι της ψυχής μου
πε΄φτουνε ρεποθέμελα
μέσα στο ανεμοβρόχι
σ' ορίζοντες αιμάτινους
βωμούς ξεμακρυσμένους
και πάνωθε το βρόχινο
τουφθινοπώρου κλάμα
θρηνεί κι αυτό αντάμα
στους μαύρους στοχασμούς।
--
Κι απ' τα χλωμά ξερόφυλλα
που πέφτανε αγάλια
γροικώ τον κρότο τον ξηρό
στα βάθη της ψυχής μου
σαν το δειλό παράπονο
υπαρξεων που σβούνε
και παν για πάντα να χαθούν
στην απεραντοσύνη।
Κλαιν στο σκοτάδι οι στοχασμοί
κι όλα μαζί τους κλάινε.
Γιάννης Καρασίμα
