Ποιήματα του Γιάννη Καρασίμα

ΣΤΟ ΚΑΠΗΛΕΙΟ

Με την εικόνα σου μπροστά

πάνω στο καπνισμένο τραπεζάκι

στου καπηλειού κάποια γωνιά

θλιμμένος καταπίνω ένα δάκρυ

Όλα τριγύρω αδιάφορα και ξένα

σκυμμένος το ποτήρι μου θωρώ

και στο ξανθό κρασί του βλέπω εσένα

κ' αλοίμονο να σε ξεχάσω δεν μπορώ

Σε βλέπω να ορθώνεσαι πανώρια

το σκοτεινό το καπηλειό γεμίζει φως

Σε λίγο χάνεσαι και φεύγεις χώρια

ωιμένα ήταν του κρασιού παιγνιδισμός

Ήταν του κρασιού ένα παιγνίδι

που μούφερε τον ταραγμένο λογισμό

Ήταν όραμα. Και τώρα αρχίζει

να στάζη στο κρασί δάκρυ θολό.

Όλοι τριγύρω με κοιτάζανε εμένα

άλλοι γελούν, κι άλλοι μιλάν πονετικά

κι ένας μου λέει με στοργή θλιμμένα

" Αγάπησες φτωχέ πραγματικά".

ΠΕΛΑΓΙΝΕΣ ΟΠΤΑΣΙΕΣ

Ξανθές νεράιδες του γιαλού

του Ποσειδώνα κόρες

νύφες θαλασσοστόλιστες

πανώριες ομορφιές

μπροστά μου σαν προβαίνετε

του δειλινού τις ώρες

από γαλάζιες χώρες

ξένες ακρογιαλιές

Ελάτε πάρτε με κι' εμέ

αντάμα με το κύμα

με του πελάου τον αφρό

σε μέρη μακρυσμένα

στο πλάνο σας βασίλειο

πλημμυρισμένο μύρα

σε αστροφώτιστα νησιά

κι αφροστεφανωμένα

Το μαγικό σας το χορό

αντίκρυσα μεγεμένος

σαν ονειροπαρμένος

πελαγινές ξωθιές

κάποιας ζωής αθώρητης

τις ξέγνοιαστες χαρές

Κι όταν θα ρθη το σούρουπο

φεύγετε πάτε πέρα

στ' απόκοσμα τα άντρα σας

νηρηΐδες ξανθωπές

χορεύοντας αφρόπλαστες

με λύρα τον αγέρα

σαν όνειρο πελαγινό γιομάτο ομορφιές